Herkesi iyi zannetmek kalbimizdeki iyiliğin dilidir. İnsan, güzellik ve iyilik hamuruyla yaratılmış o yüzden kötü niyetli insanlara aldanırız.
Güven duygusu fıtratımızın gereği, inanmak, kalbimizin sesi. Çağlar boyu her insan aldanmış ya da önce kendini sonra başkalarını aldatmış değil mi?
Francesco Petrarca, “Kendine güvenen bir adamı avlamak ne kadar kolaydır.” derken, kendimize çok güvenmenin bizi yanlışa götüreceğini çok zaman önce tespit etmiştir.
Şüphe de bizi bazen aldatır lakin şüphelerimizin insanlarla ilişki dengemizi bozmasına izin verirsek son tahlilde bu bize zarar verir.
Aldatan karşısındaki aldattığını zannederken kaybeden olduğunu değil de kazanan olduğunu düşünür lakin aldanan bunun farkına vardığında asıl kazanan olur.
Aldatmak başta insanı üzer, lakin sonraki süreçte aldandığını anlayan eksik bir yönünü keşfetmiş olur. Aldana aldana aldanmamayı öğreneceğiz elbet.
Bir de bile bile aldanmak vardır ki, kalbimize seslenen bir şüphe “seni aldatabilir, bu kişiye güvenme” dese de biz yine de o sesi dinlemeyiz ve sonuçta o kişiye aldanırız.
Aldatmak hep kötülere has değildir, kendi kendisini aldatan insan da kötülükten nasibini almaz mı o zaman bir düşünmek lazım?
Refik Halit Karay, “İnsanın başkalarını aldatmak idmanını” önce kendisi üzerinde yaptığını düşünür.
Doğrudur, aldatan insanın vicdanı susar. Bazen biz kendi vicdanımızın sesini bile duymaz oluruz. Kendi vicdanının sesini duymayan başka vicdanların ne söylediğini nasıl duyabilir ki?
Yanılmak elbette insana özgü, yanılacağız ki doğruların ne olduğunu öğrenelim lakin bir kişi bizi ilk kandırdığında o suçludur ama aynı kişi bizi aynı konuda bir daha kandırıyorsa o zaman da biz suçlu değil miyiz?
Bazı insanlar iyi ve faydalı uğruna aldanmaya ve aldatmaya başladıklarını söylerler. Bu insanın kendini haklı göstermek ya da haklı bulmak için ortaya koyduğu bir düşüncedir.
Yalanı iyi bir şey için söylemek, faydalı bir şey için aldanmak… Sonuçta kandırılan biz ve ortada bir yalan oldukça bunda olumlu bir şey aramak acep zamanla bizi kötüye götürebilir mi diye çekincelerimiz olmalı.
Palph Waldo Emerson, “bugün en önemli şeyin hiç kimse tarafından aldatılmamak olduğunu sanırsın; ama hayatın güneşi asıl senin hiç kimseyi aldatmamaya çalıştığın gün doğacaktır” der.
Bende Emersen gibi düşünüyorum, aldatılmamanın olduğu bir dünyayı düşünmek hayale inanmak olur lakin asl olan aldatılmamak değil insanın başkalarını aldatmamasıdır.
Zaten bunu başarabildiğimiz zaman aldatmak da kendiliğinden ortadan kalkacak, dünya daha güzel ve daha yaşanılır bir yer olacaktır.
Aldansamda aldatmayanların artacağı bir dünyayı özlüyorum.
*** Köşe Yazarlarımız İLESAM (Türkiye İlim ve Edebiyat Eseri Sahipleri Meslek Birliği) üyesidir ve telif hakları İLESAM tarafından korunmaktadır. Köşe Yazarlarımızın yazıları izinsiz olarak kopyalanamaz ve başka bir yerde yayınlanamaz. İzin almadan yazıları kopyalayıp başka yerde yayınlayanlar, 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri kanunu kapsamında İLESAM'ın kendilerine açaçağı maddi tazminat davasını kabul etmiş sayılır.